In de pauze loop ik rond op het plein waar de kleuters lekker buiten spelen. De zon schijnt. Het is een beetje fris. Alle kinderen hebben hun jas aan. Sommige kinderen moeten even geholpen worden om de rits van hun jas dicht te doen.
Echt weer om in het zand met schepjes en vormpjes te spelen is het niet, maar ach dat kan de pret niet drukken. Met een lange schep en een emmer naast de zandbak, kom je toch een heel eind. Heerlijk is het toch om ze zo bezig te zien. De kleuters vinden allemaal zo hun weg en ik kan hier eindeloos van genieten. Ik loop langzaam verder naar een grote speeltoren in een andere zandbak.
Een paar kinderen spelen op en rond een toren. Ze klauteren naar boven en glijden via de glijbaan naar beneden. Aan de andere kant van de toren staat een ‘brandweerpaal’. Een enkeling kiest de paal om zo snel beneden te komen.
Een jonge kleuter is naar boven geklommen en staat het allemaal van een afstandje te bekijken. Heel voorzichtig komt ze een stapje dichterbij. Aan haar gezicht is te zien dat ze eigenlijk ook wel op die manier naar beneden wil.
Eén van haar klasgenootjes zegt tegen haar dat ze te klein is. “Je moet eerst groter worden.” Ze kijkt teleurgesteld maar blijft kijken hoe andere kinderen naar beneden glijden. Ik wenk haar en ze komt heel aarzelend naar me toe. Ze weet wel dat ik ook juf ben, maar kent me nog niet zo goed.
Ik vraag haar of ze ook via de paal naar beneden wil glijden. Ze knikt. “Zal ik je een beetje helpen?” Ze knikt weer en doet nog een stapje vooruit. De andere kinderen zijn al beneden en klauteren achter haar weer naar boven.
Ze strekt haar rechterarm naar voren, maar kan niet bij de paal. Ze moet daarvoor echt ver naar voren buigen. Ze aarzelt even maar steekt dan haar arm verder uit. Natuurlijk houd ik haar lichaam een beetje tegen. Ze pakt met haar hand de paal en snel gaat ook de andere arm naar de paal. Ik begeleid naar naar beneden.
Ik ben benieuwd wat ze nu gaat doen. Met plezier kijk ik hoe ze weer naar boven klautert en in de rij gaat staan om via de paal naar beneden te glijden. En ja hoor, de eerste arm strekt ze zelf al uit en ze kijkt of ik er ‘echt’ voor haar ben. Daar gaat ook de tweede arm en met een klein beetje hulp glijdt ze naar beneden.
De andere kinderen gaan naar de karren en deze jongedame grijpt haar kans! Ze blijft maar doorgaan. Telkens doe ik een ‘stapje’ achteruit. De armen zijn geen probleem en na een paar pogingen…. ja hoor ze doet het helemaal zelf!
Glunderend blijft ze nog een poosje ALLEEN via de paal naar beneden glijden.
Mijn pauze zit er op… kinderen van mijn groep van vandaag zitten al te wachten. Met een ‘big-smile’ op mijn gezicht loop ik naar ze toe.
Deze kleuter heeft in 10 minuten een hele grote stap gemaakt en ik mocht haar hierbij een klein beetje begeleiden.
Dit is toch waarom ik juf ben geworden (en het nog heel lang wil blijven)!